Chain

მოვქსოვე,
ყველა თვალში სიყვარული და მონატრება ჩავაქსოვე,
გული და სული ჩავაყოლე,
თვლები ამოვიყვანე,
გავზარდე,
ფერებით გავაწყვე
და
განუზომელი სითბოთი გაჩუქე..

იმედი TV

დღეს მიხარია..
რატომღაც ყველაფერი მიხარია!
ყველაფერი ისე ხდება, რაღაცნაირად..
ნუ როგორ აგიხსნა, აი ნორმალურ ადამიანებს რომ შეეფერებათ ისე. ))

სასვსებით კმაყოფილი დღევანდელი დღით მინდა ერთი საყვარელი სიმღერა გავიხსენო, კი არა და გამახსენეს და მინდა ეს ვიდეო თქვენც ნახოთ!



Lamb - Gabriel

Kuda

ყველაზე მაგარი ადამიანი რაც კი ცხოვრებაში მინახავს, შემხვედრია და გამიცვნია!

ძალიან მიყვარს და საშინლად მენატრება ეხა!

კუდიანო, ლავ იუუუუუუუ!!!!!!!

დამალობანა..

ერთხელ დედამიწაზე ყველა ადამიანურმა გრძნობამ და თვისებამ ერთად მოიყარა თავი...
სიგიჟემ თქვა დამალობანა ვითამაშოთო...
სიმართლე არ დაიმალა, მაინც მიპოვნიანო...
სიცრუე ცისარტყელაში დაიმალა...
სინამდვილე ოკეანეში,
სიზარმაცე ყველაზე ახლოს დაიმალა,
თავისუფლება ნიავს ამოეფარა,
სიკეთე კარგა ხანს სხვას უთმობდა ადგილს,
რწმენა ზეცაში აიჭრა,
შური სხივში მიიმალა...
სიყვარული სადაც მივიდა ყველგან დაკავებული იყო...
ბოლოს ლამაზი ბუჩქი დაინახა და შიგ დაიმალა...
დაიწყო სიგიჟემ დამალული გრძნობების ძებნა,ყველა იპოვა სიყვარულის გარდა...
ბოლოს ვარდის ბუჩქი გადასწია და ტირილის ხმა გაიგონა.
სიყვარულს ეკლებზე თვალები დაეჭრა და დაბრმავებულიყო...
მას შემდეგ დედამიწაზე დაბრმავებული სიყვარული სიგიჟეს ხელჩაკიდებული დაყავს...

Perfect

გული მომპარე...... უნდა დაისაჯო..... სიყვარულით მინდა დაგსაჯო - ყველაზე მძიმე სასჯელით. მაგრამ არ შემიძლია... ჩემს ხელთ რომ იყოს შენი ბედი, ალბათ მაინც ვერ შევძლებდი ცალმხრივი სიყვარულისთვის გამემეტებინე.... მეც ბედნიერი ვარ, როცა შენ გხედავ ბედნიერს. იცი, როგორ მიყვარს შენი გულიანი სიცილი? შენი ყველაფერი მიყვარს, მე შენ მიყვარხარ!!! ჩემი ოცნება ხარ! რას წარმოვიდგენდი, რომ ოცნებად მექცეოდა შენთან ერთად ხელიხელჩაკიდებული სიარული...
შენში მეორე "მეს" ვხედავ... ეჰ, რა დაუფიქრებლად ჩაგაბარე ჩემი გულის უსაზღვრო სივრცე... მტანჯავ, მაწამებ და უშენოდ მაინც არ შემიძლია. გნატრობ.... გნატრობ იმიტომ, რომ მენატრები! ტკივილამდე მჭირდები! ჩემთვის მთელი სამყაროს სუნთქვა ხარ!.... და კიდევ... კიდევ ჩემი სიცოცხლის დასაბამი! მიყვარხარ! უშენოდ ჩემთვის არაფერი არსებობს...
სიგიჟემდე რომ მომენატრები ხოლმე, ყველაფერში გეძებ, ვცდილობ სადმე ამოვიცნო შენი ღიმილი, თვალები, ჩურჩული... ასე მგონია, ყველა ცოცხალ არსებას შენ აძლევ სიცოცხლის ელექსირს....... ალბათ ვგიჟდები.. ალბათ მალე საბოლოოდ შემშლის სიყვარული და სიკვდილის დღემდე ვერ შეგელევი, ალბათ... შევიშლები და მეყვარები გიჟსაც...
მერე მაინც მაპატიებენ ამდენ ფიქრს შენზე... ნუ იღელვებ იმაზე, რომ ვინმე ჩემს სიგიჟეში დაგადანაშაულებს. მათ არასოდეს ეცოდინებათ ვინ ხარ ჩემთვის! ეჰ, მართლაც ცოტა მაკლია გაგიჟებამდე.... მაგრამ არ შემიძლია და უფლებაც არ მაქვს რამეში დაგდო ბრალი... შენ ხომ მეორე "მე" ხარ, რომელიც პირველ "მე"-ზე მეტად მიყვარს!....

:|

როგორ მინდა შეგიძულო ხანდახან!

აღარ გელოდები!

გავიყინე უკვე!

მაპატიე ((

Dreams

...იცი?!
შენი სუნი მიყვარს!
შენი ტუჩები!
შენ მიყვარხარ!!!
და მტკივა როცა არ ხარ...
სულ მენატრები,
მესიზმრები...
ვოცნებობ და შორს მივყავარ ოცნებებს, ძალიან შორს,
ჩვენს პატარა ნავსაყუდელში, მშვიდი და თბილი ცხოვრებით...
...შენ მოხვალ, მე დაგხვდები, გაკოცებ, გულში ჩამიკრავ და გავყუჩდებით...
მერე სიყვარულზე მოვუყვებით ერთმანეთს...
ღამით ვისიყვარულებთ...
დილით თვალებს ჩაგიკოცნი, ტუჩებს გავიყოლებ და სამსახურში წავალ...
არა, შენ წამიყვან!
მთელი დღე შენზე ვიფიქრებ.
საქმისგან გამაცდენს, ვიცი, მაგრამ ეს ჩემზე ძლიერია. შენ ჩემზე ძლიერი ხარ!..
მიყვარხარ ყველგან და ყოველთვის!
წამი არ წყდება უშენოდ!..
საღამოს გამომივლი და შინ წავალთ, ჩვენს პატარა, ლამაზ ბუდეში...
გიჟურ სიყვარულს გავცვლით მონატრებულზე...
...როგორ მიყვარს შენი მოფერება?!.
ჩემი სახე დიდ და ძლიერ ხელებში მოქცეული, ზემოდან მაცქერალი სიყვარულით სავსე თვალებით!
ღმერთო! როგორ მიყვარხარ!..
მე კისერი ამტკივდება ზემოთ დიდხანს ყურებით, მაგრამ ჩემი სიყვარული ტკივილზე ძლიერია!
როგორ მიყვარხარ, როგორ?!
გიჟივით,
ძლიერად!..
ჩემო თბილო!
ჩემო სუნთქვავ!
ჩემო ოცნებავ!
ჩემო პატარა საპოვნელა.. და მე, ციცქნა ზიზია მწვანე ჭიამაია...
მენატრები
მაკლიხარ
მეფიქრები
და მეოცნებები!
...ღამე სახლიდან გავალთ სასეირნოდ... ისევე როგორც ადრე.
პატარა, მოუხერხებელ სკამს ვიპოვით და ჩაგეხუტები.
ბევრ ნაყინს შევჭამთ, ტკბილ ტუჩებს გავცვლით და გაგვეცინება...
მერე მეტყვი რომ გიყვარვარ, მე დაგიბრუნებ და ისევ გავცვლით ტუჩებს...
მერე მოგვინდება ერთმანეთი და სახლში გავიქცევით.
სიგიჟით დავკავდებით!..
და დილა შეუმჩნევლად მოგვეპარება...
რიჟრაჟი შემოაღწევს ფანჯრის კუთხეებში და გული დაგვწყდება, რომ მალე გათენდა...
რამდენიმე საათი ისევ გაიფლანგება ერთმანეთის გარეშე...
სიყვარულისთვის განკუთვნილი საათები დაიკარგება...
გული მეკუმშება ამ ფიქრით.
ჩემი ფიქრები და ოცნებები, გრძელი და საუკუნო ერთმანეთისთვის!!!

...ვფხიზლდები, შენ ხარ!
- მენატრები ტოცი!
- მეც მენატრები ბუს!
- მიყვარხარ ციცქნა!
- მეც მიყვარხარ ჩემო საპოვნელა!

...ნურავინ დამირღვევთ სიმყუდროვეს!

Valentine!!!

M H V ! ! !

I'm Angry

მე მენატრები

სიგიჟემდე მენატრები - მეთქი, რომ გითხრა, ბევრს არაფერს ნიშნავს...
მაგრამ, იცი? ჩვენს სიყვარულს შეუძლია ათასობით კილომეტრით დაშორებულებიც დაგვაკავშიროს ოცნებაში, თუმცა, დამერწმუნე, ამ ოცნებას მაინც ექნება რაღაც მისხალი რეალობისა. ჩვენი სიყვარული იმდენად ძლიერია, ცხოვრების ბნელ ნაკეცებშიც კი დაგვანახებს ერთმანეთისკენ მიმავალ გზას.
რაღაცას გაგიმხელ, ჩემთვის მნიშვნელოვანს და ერთადერთისთვის გასანდობს - მინდა, მე შენი ოცნება მერქვას, თითქოს, მიუწვდომელი და სანატრელი; მინდა, მე შენი სინაზე მერქვას, ოღონდ, ხილული და მოსაფერებელი; მინდა, მე შენი სათნოება მერქვას, თითქოს , სპეტაკი და ზეციური; მინდა, მე შენი სიყვარული მერქვას, უზომოდ დიდი, სათუთი, ცელქი, შენმიერი და შესაყვარებელი; მინდა მე შენი ტკივილი მერქვას... მძაფრი, მტკივნეული, მტანჯველი და განუკურნებელი, მოუშუშებელიც... ეს უფრო მეტად, უფრო მეტად მინდა, იმიტომ რომ თუნდაც, არც შენი ოცნება მერქვას, არც სინაზე, არც სათნოება და დავთმობ, თუნდაც არც სიყვარული მერქვას შენი, ოღონდაც შენი მოუშუშებელი ტკივილი მერქვას იმიტომ, რომ... არასდროს დაგავიწყდე... არასდროს იყო გულგრილი ჩემს მიმართ...
არ გაბრაზდე, კარგი... ეს სიტყვები მხოლოდ შენ გითხარი... სხვას ვერავის ვეტყვი და ვერც სხვისგან გაიგონებ. მერე რა?!
ჩვენთან ცოტა ხნის წინ მზე ჩავიდა, ბევრი დავიდარაბის შემდეგ დასვენებული მზე. უკვე ცა ვარსკვლავებით აიკინძა. სადღაც, ღრიჭოში, ერთი მუჭის ტოლად მოქცეული დღე მიიმალა. ის დროა, მზის ერთი სხივი რომ გენატრება და გესათუთება...
იცი რა გამახსენდა? პირველად ყვავილები რომ მაჩუქე... როგორ წვიმდა, არადა ყვავილები სულ არ იყო სველი. ვიცი, რომ ის ყვავილები არ გიყიდია, ფასს ვერ დაუკარგავდი. ვიცი, რომ სადღაც იყავი წასული, სოფელში და იქ, ჭინჭრიან ორღობეში მოკრიფე. იმიტომაც ჰქონდათ ისეთი ნათელი და ხასხასა ფერები. იმ ყვავილებმა სიყვარული მომიტანა, შენც. კიდევ გაგიმხელ რაღაცას, მაშინ, წვიმაში, ყვავილებით ხელში მე ვტიროდი. ვიცი, არ შეგიმჩნევია, და არც ახლა გაგიკვირდება, იმიტომ, რომ შენც ტიროდი. ამ ყველაფერს კი მერე მივხვდი და არ შემრცხვენია...
იმ დღის მერე, ყოველთვის, როცა დაგინახავ, თვალებში სიცელქე მეპარება, ღაწვებზე - სიწითლე. შენ ამას ვერ ამჩნევ, იმიტომ, რომ მხოლოდ თვალებში მიყურებ და იქ იმას ეძებ, რაც ყოველთვის ჩანს, რაც შენც გიბრწყინავს და რაც სიკვდილის მერე ჩაქრება...
იმ ყვავილების მერე გაცნობიერებულად დავიწყე შენზე ფიქრი...
ბევრი მინდა გითხრა, ამიტომ, ახლა ცოტას ვწერ. როცა გნახავ ბევრს მაშინ გეტყვი, პირისპირ. არ შეგეშინდეს არ დამავიწყდება...
იცი, ხანდახან მინდა გავაღწიო შენი სიყვარულიდან და სიყვარულის გემო დავკარგო... ვიღაც სხვა ზის ახლა მდინარის პირას და რაღაცას წერს შენთვის, და ეს მე ვარ. ოღონდ მგონია, რომ სხვა ვარ... მზის ჩასვლამდე სარაფნით ვიბანავე მდინარეში, იცი რა კარგი იყო?! მდინარიდან წყლის სუნი ამომყვა, არა, უფრო ველური ყვავილების და დედის რძის სუნი... მერე, ჩემს სამოსზე უკანასკნელი წვეთიც ამ ნაზავისა მზის სხივთან ერთად გამეპარა. გავშრი...
მთვარემ ჯალათივით მოსჭრა თავი მზეს და ახლა თვითონ ამოგორდა მთის გადაღმიდან... ჩვენ რომ გვიყვარს ისეთი მთვარე - მადლმფენი და მფარველი. ბედნიერი მთვარე დამნათის თავს...
მენატრები, როგორც ზღაპარი ბავშვობისა...
ეჰ, მონატრებას ახლაც შევჩივი უშენობას, მაგრამ რა? ულმობელია და არ ვაინტერესებ, არადა მეშინია რომ არ გავგიჟდე შენი მონატრებით.
გახსოვს, ერთხელ გკითხე თვალებში რატომ არ მიყურებ-მეთქი. მეშინია არ ჩავიძიროო. მერე აღარ გეშინოდა და ყოველთვის თვალებში მიყურებდი. მე კი, ყოველთვის მთელი ძალით მიცემდა ეს ოხერი გული...
უნდა დაგემშვიდობო და გავაგრძელო ჩემი გაუმხელელი მონატრება... ვიცი, ამ ღამეს თუ გავიტან უშენოდ, ხვალაც შევძლებ, ვიფიქრო შენზე... ხვალინდელი დღე შენით მიხარია...
მთავარია ჩვენ ერთმანეთისა ვიყოთ...
მართლა უნდა დაგემშვიდობო... მართლა მენატრები და როგორმე ამას თუ გადავურჩი, ისევ მოვა გაზაფხული ჩვენში. დღეს ჩვენი გაზაფხულის ბოლო დღეა, ჩვენი მაისის 31.
იცი, სიგიჟემდე მენატრები-მეთქი, რომ გითხრა, ბევრს არაფერს ნიშნავს. ასე რომ იყოს, ალბათ, ჩემი ფეხით გეახლებოდი!

© თამუნა ხაჟალია"

Coldplay - The Scientist

Come up to meet you, tell you Im sorry
You dont know how lovely you are
I had to find you, tell you I need you
Tell you I set you apart
Tell me your secrets, and ask me your questions
Oh lets go back to the start
Running in circles, coming up tails
Heads on a silence apart

Nobody said it was easy
Oh its such a shame for us to part
Nobody said it was easy
No one ever said that it would be this hard
Oh take me back to the start
I was just guessing at numbers and figures
Pulling your puzzles apart
Questions of science, science and progress
Do not speak as loud as my heart
Tell me you love me, come back and haunt me
Oh and I rush to the start
Running in circles, chasing our tails
Coming back as we are

Nobody said it was easy
Oh its such a shame for us to part
Nobody said it was easy
No one ever said it would be so hard
Im going back to the start

მე შენ გიპოვე!

რაც თავი მახსოვს სულ ვეძებდი ღვთიურისა და ბუნების გენიალურ ნაზავს, რომელიც მთელი არსებით მეყვარებოდა. ვქმნიდი, ვაქანდაკებდი, ფიქრსა და ოცნებაში, სულს და სხეულს ვუხვეწდი სასურველს. მერე რეალურ ქაოსში ვეძებდი ჩემივე ოცნებით შექმნილ ქმნილებას.
გეძებდი, გნატრობდი, გელტვოდი ყოველ წამს. წამი წამში გადადიოდა, და ქმნიდა წუთს, წუთი საათს ავსებდა და საათი დღეს! დათვილი დროით მოვდიოდი მახსოვრობიდან დღემდე.
და აჰა გიპოვე... სულის ნაწილი და ჩემი გული ჭიაკოკონასავით აბრიალდადა და სიყვარულით ალმოდებული სული ცას აწვდა. მთელი არსებით, სულით და გულით მინდა ვიყვირო და ყველას გავაგებინო, რომ მე შენ “გიპოვე”
მე შენ მივყვარხარ დამიჯერე. შენ სწორედ ის ხარ დაბადებიდან, რომ შეგქმნა, ოცნებით ჩემმა სულმა თავის სულის ნაწილი. არ შეეჭვდე არც სხვას დაუჯერო დამერწმუნე ამდენი ხანი მხოლოდ შენ ერთს გეძებდა ჩემი სული.

* * *

HE says: bolo ramdenime dge chem cxovrebashi iyo yvelaze cocxali da yvelaze bednieri dge
HE says: da pirvelad chem cxovrebashi xdeba is rac minda ro moxdes
HE says: da pirvelad cxovrebashi vuyureb adamians da vxedav imas risi danaxvac udidesi bednierebaa
HE says: pirvelad cxovrebashi adamiani mixaria
HE says: da pirvelad vambob ro vcxovrob da ara vcocxlob
HE says: da pirvelad cxovrebashi ver gamovxatav imis memilionedsac ki risi gamoxatvac minda...
SHE says: arsad ar gagishveb arasdros!..

Stolen

დილა მშვიდობისა!
ჩემო ნუკრისთვალება ანგელოსო, ისე მოულოდნელად ჩამოდგა გუშინ შენი ავტობუსი, შუაგზაზე მომიწია სიტყვის შეწყვეტა და იმ ამბის მთელი პეწი და მარილი წყვეტამ რომ არ შეიწიროს, ბარემ თავიდან დავიწყებ მოყოლას, კარგი?

თუ მოგბეზრდა უკვე ნაცნობი მონაკვეთის მოსმენა, შეგიძლია სამსახურში წასვლამდე დარჩენილი რამოდენიმე წუთი, შენი იგავმიუწვდომელი სილამაზის სახის მაკიაჟს დაუთმო (ბევრჯერ მიფიქრია... მიფიქრია არა წუთები, საათებიც კი, თუ რაში სჭირდება ატმის ყვავილისფერ სახის კანს შენსას ეს უცხო ევროპიული სიტყვა "მაკიაჟი", ან ტობავარჩხილის ტბასავით კამკამა, უძირო თვალებს ლინზები? მიფიქრია, დავქანცულვარ ფიქრით და მერე მიმინებებია თავი; მიმინებებია თავი, რადგან სად შემწევს მე, უბირსა და ტლუს, შენი აზრთა სიფაქიზის აღქმა ან შენი მოქმედებების სიღრმეში ჩაწვდომა...), მერე კი, წამით ფინალურ სცენას დაესწრო, თვალებით გამიღიმო და წახვიდე რომ შენი ხილვით სიამოვნება მოჰგვარო ქუჩაში შეწუხებული სახით მობორიალე უამრავ ქალსა თუ მამაკაცს, რომლებისთვისაც (და კიდევ მრავალი სხვითვის) ჯერაც ვერ მიპატიებია, რომ შეუძლიათ ხარბი და შურიანი მზერა შეავლონ მხოლოდ და მხოლოდ ჩემთვის შექმნილ სილამაზეს...

ჰმ, ისევ შენზე გადავერთე... მოდი, თავს ძალას დავატან და მთავარ თემას მივუბრუნდები.

მოკლედ, სამეგრელოს ერთ-ერთ სოფელში ვიყავი არც თუ საინტერესო მისიით. იქ სრულიად შემთხვევით გავიგე, რომ სოფლის გამგებელს (რომელთანაც იშვიათად, მაგრამ მანც მქონდა სამსახურებრივი შეხება) ძმა გარდაცვლოდა და რომ გასვენება დღეს იყო დანიშნული.

მიუხედავად იმისა, რომ არ ვიწვი ზემოთაღნიშნული სახის ღონისძიებებზე დასწრების აუტანელი სურვილით, და პლუს ამას მძღოლმაც ვითომ სხვათა შორის აღნიშნა რომ ჯინსებითა და თეთრი ფერის სპორტული ფეხსაცმლით არ ღირდა ასეთი, ფრიად საპასუხისმგებლო, ნაბიჯის გადადგმა (თან, გზაში ეტყობა შენიშნა რომ წინდები არ მეცვა და გულისხმიერად ისიც აღნიშნა რომ, ჩემს ასაკში შეიძლება ამას თირკმლმებზე სერიოზული გართულება გამოეწვია, თუმცა ჩემს მახვილ თვალს არ გამოჰპარვია რომ მან ამით თავისი, გასვენებაზე არ მისასვლელი, არგუმენტი გაამყარა), მაინც გადავწყვიტე მივსულიყავი და დამეტირა ის პატიოსანი კაცი.

არ მახსოვს თუ გითხარი რომ სოფელი მთაგორიანი იყო. გამგებლის ძმის ოდა სახლიც გორაზე წამოსკუპული დამხვდა. ეზო, როგორც სამეგრელოს შეეფერება, ულამაზესი იყო.

ჭიშკრიდან სახლამდე საკმაო მანძილი აღმოჩნდა ფეხით გასავლელი დაფნების დაკლაკნილ ხეივანში. შუა გზაზე, რაღაც ტკივილამდე ნაცნობი მელოდია მომელამუნა ყურზე, მაგრამ ყურადღება არ მიმიქცევია, ხმა თანდათან ძლიერდებოდა და როგორც კი სახლს მივუახლოვდით მე და ჩემი მძღოლი უკვე welcome to the hotel california-ს მარშზე ვუწყობდით ერთმანეთს ფეხს...

ჩემო დედოფალო, ვგრძნობ როგორ მარგალიტებივით იპნევა შენი სიცილგარეული "არ არსებოოოოოოოოოოოოოოოოოოოოოოოოოოოოოოოოოოოოოოოობს" კარერის მარმარილოს იატაკზე. შეყოვნდი ოდნავ, ეს ჯერ კიდევ არ არის კულმინაცია (კულმინაციას ამ ამბავმა მეორე დღეს მიაღწია, ამიტომ მცირე მოთმინებას გთხოვ ნუგეშინის მომნიჭებელო ფერიავ ჩემო).

ისე, რომ ყურადღება არ მიმიქცევია ამრეზილ მზერათათვის (ჩემი ჩაცმულობა იყო, დღესავით ცხადია, ამის მიზეზი), კიბე ავიარეთ, შევედით "ზალაში" სადაც მიცვალებული ამაყად ესვენა ნეონის იასამნისფერი და მწვანე შუქით განათებულ დახლ-მაცივარში, თავი დავუკარით მწუხარებისაგან განადგურებულ, შავებში ჩაცმულ ჭირისუფალ ქალებს, აივანზე გამოვედით და გრძელ მწკრივად ჩამწკრივებულ ჭირისუფალთათვის ხელის ჩამორთმევის მომქანცველ ცერემონიალს შევუდექით.

ხალხი ცოტა იყო ჯერ, და თავი მოვალედ ჩავთვალე გრძელი მწკრივის ჩამთავრების შემდეგ უკან მოვბრუნებულიყავი და ახლა უკვე რამოდენიმე სიტყვითაც გამომეხატა ჩემი მწუხარება.

გამგებელი გულითადად შეხვდა ჩემს მობრუნებას. ის კი არა და სიყვარულის მარცვალიც შევნიშნე მის მწუხარებით აღსავსე თვალებში...
რაზე უნდა მელაპარაკა? რა თქმა უნდა ამინდზე და მეც აღვნიშნე როგორ გაუმართლა განსვენებულს, ასეთი კარგი ამინდი რომ დაუდგა მეთქი. "ჰო"-ო ისეთი სიხარულით დამეთანხმა გამგებელი, თითქოს განსვენებულს რამეში ადარდებდა მზე გაუნათებდა უკანასკნელ გზას თუ კოკისპირული წვიმა გალუმპავდა სასაფლაოზე მიმავალ პროცესიას; ის კი არა და დარწმუნებულიც კი ვარ, რომ მის სიმშვიდე გადაფენილ სახეს ვერც სეტყვა და ჭექა-ქუხილი მოჰგვრიდა უკმაყოფილების გრიმასას და ვერც კუბოს წინ მიმავალი მისი 14 წლის შვილიშვილის ზურგზე მოკიდებული ზურგჩანთა (დედაქალაქში მისი ხნის გოგო-ბიჭები ნაბიჯს არ გაადგამენო უზურგჩანთოდ თურმე) აუწკიპავდა ტუჩის კიდეებს ღიმილად.

თემა ხომ უნდა შემეცვალა და გულისხმიერად ვკითხე გამგებელს, განსვენებული თქვენზე უფროსი იყო თუ უმცროსი მეთქი?... კი მეხამუშა, თუ როგორ შეემსხვრა გამგებლის გაოცებული მზერა სხვა ჭირისუფლების არანაკლებ გაოცებულ მზერას, მაგრამ ყურადღება არ მიმიქცევია.
არც იმისთვის მიმიქცევია ყურადღება, თუ როგორ გაქრა სიყვარულის მარცვალი გამგებლის თვალებში და არც იმისთვის თუ როგორ ჩაიბუტბუტა "უფროსი, უფროსი"-ო და როგორ ანაზდად გასძახა ეზოში უსაქმოდ მდგარ, ხანში შესულ მამაკაცს "სტუმარს მიმიხედეთ, სტუმარს"-ო და როგორ უცერემონიოდ მიმაბრძანა ქვევით.

ცოტა კი შევეწინააღმდეგე ჩემს მასპინძლად დანიშნულ ბერიკაცს, მაგრამ უტეხი და პატრიოტი აღმოჩნდა ბერიკაცი თავის სოფლის და მაჯაგანით (აქ ხაზგასმით მინდა აღვნიშნო, რომ არ ვპლაგიატორობ და პატიოსნად გეტყვით, რომ სულმნათი კონსტანტინეს სიტყვებს ვიყენებ უხვად ჩემს მეტყველებაში. როგორც მოგეხსენებათ ვინც გვიყვარს მისი ენა შეუმჩნევლად შემოდის ხოლმე ჩვენს მეტყველებაში და არა მგონია სიტყვის ქურდობა დაგვწამოს ამისთვის ვინმემ, მით უმეტეს ეს მოთხრობა კი არ არის, უბრალოდ ამბავს ვუყვები უძვირფასეს და სულზე უტკბეს არსებას ჩემსას) მიმაბრძანა იქვე, მეზობლის ეზოში გაშლილ სეფაში.

ოცდაათიოდე წუთში უკვე საკმაოდ გამხიარულებულნი მოვაგელვებდით ჩვენს იაპონურ რაშს (რუსულის გავლენით "ტოუოტას" რომ უხმობენ ჩვენში) მე და ჩემი მძღოლი.
თვალებმოწკურული, შენთან შეხვედრის სიამოვნების მოლოდინში თაფლად და ბადაგად ქცეული, ქებად ვიღვრებოდი მძღოლის ჯომარდობის გამო და ისიც გაასმაგებული პასუხისმგებლობით, ყურადღებად ქცეული, საათში ოთხმოცი კილომეტრის სისწრაფით ამცირებდა მანძილს შენსა და ჩემს შორის...

"კულმინაცია?"-ო იკითხავ და მართალიც იქნები ფიქრთა განმრიგევ ჩემო...
კულმინაცია და კვანძის გახსნა მეორე დღეს მოხდა სიყვარულო, როცა შემთხვევით გავიგე რომ გარდაცვლილი მამა ყოფილა გამგებლის თურმე...



* * *

ვარსკვლავები შენი თვალებით ციმციმებდნენ წუხელ,
შენი სურნელი მოჰქონდა სიოს ტყიდან,
შენს თმასავით კუნაპეტი ღამე იყო,
შენი ღიმილივით ამოვიდა მზე,
კიდევ ერთი დილა გათენდა შენით...


დილა მშვიდობისა!





© hantenbaini
იმედია არ მიწყენს )))

ჰუინя

ძილი მინდა და ვერ ვიძინებ..
MUSE-ს ვუსმენ და ვერ ვწყდები..
ლამაზი სიზმარი მინდა, მაგრამ ვიცი რო დავწვები ხვალ დილამდე სიზმრების გარეშე ჩაივლის..
11 წუთიც მინდა
12იც..
შენც მინდიხარ ხანდახან, მარა ხანდახან..
გუშინ დამემართა ზუსტად ეგ.. და გადავიფიქრე.
რაღაც წყენები მინდა დავივიწყო და ჩემში ქალურობა აღვადგინო..
რა ძნელია იყო ქალი.. ჰმ..
გადავდგები მდედრობიდან, არ შეიძლება?
ან არა და აღმიქვით ისე როგორც მდედრი! ვა..
ხვალ თეთრები მინდა ჩავიცვა..
რომ იწვიმოს მინდა..
და რომ დავსველდე ისიც მინდა..
ფეხშიშველი მინდა რუსთაველზე გავლა.. წვიმაში!
მინდა რომ გიჟად არ ჩამთვალონ ..
მიდა რომ იღიმებოდნენ..
და მე რომ მეღიმება ჩემთვის, ჩუმად ალმაცერად არ შემომხედონ..
მამენტ სუ მკიდია ვინ როგორ შემომხედავს
მარა მაინც...
დასვენება მინდა
აქტიური..
სიყვარული მინდა..
ლამაზი!

მინდა
მინდა
მინდა

ვა

აუტანელი სიჩუმე

სიცივე
სიჩუმე
გაქვავება
სასაფლაო

არა
სასაფლაომდე
სუნი
ბალზამის
ათასი ყვავილის

მორიდებული ნაბიჯები
სხვადასხვა ხალხი
ცრემლი და ცხვირსახოცი
წითელი თვალები

სასახლე

ძაძა

დაღლილი ტირილი
დამშრალი ცრემლი
დაცლილი ემოცია
ღრმა ოხვრა
და სინანული


სასაფლაო
მიწაყრილი
სიცარიელე....

სახლში.

ნუში

ერთ ზაფხულს მე და ჩემი დეიდაშვილი ვისვენებდით ჩემ სოფელში.
ქართლშია ხსენებული..
ნუში იყო ახალი გამოსული და მივდიოდით ხოლმე ხავედროვანი ნაყოფის საჭმელად გზის პირას ჩამწკრივებულ ხაოიან ხეებთან და ვიკაწრებოდით ხოლმე..
ჩვენთან ერთად ჩვენნაირი დამსვენებლები ავიყოლიეთ და დავდიოდით ჯგუფ-ჯგუფად..
ერთელ, მორიგი პირჩაკოკლოზინების დროს, მოულოდნელად ისეთი წვიმა წამოვიდა რომ ერთმანეთის გვერდიგვერდ დანახვა გვიჭირდა..
წვიმა ისეთი თბილი იყო, ისეთი თბილი ...
ისეთი მსხვილი წვეთები ქონდა...
ისეთი მძიმე......... რომ შემიყვარდა...
მუხლამდე თბილი ნიაღვარი მოდიოდა...
ჩვენ სულ სველები, ფეხშიშველები, ხელგაშლილები, თავაწეულები, ყურებამდე გაღიმებულები და ბედნიერები ვხტუნავდით ნიაღვარში ))
ის დღე მიყვარს, ძალიან ძალიან!

ფარული სიგიჟე

ფანტასტიური ამინდია
”პოლუ”-წვიმა
თან წვიმს თან არა

სიგარეტი
მუსიკა
და
სექსი

ვიკიდებ ყველას და ყველაფერს
მოვდივარ
ჩემ სამყაროში
სიმშვიდეში
შენ მინდიხარ
ჩემთან
ჩემში გიპოვე
და
გტოვებ
მოგივლი
გპირდები!
ვნება
ორი სხეული
ჟრუანტელი
სურვილი
და სიგიჟე..
ტუჩი
მკერდი
და
ხელები
სინქრონი
აღზნება..
..მძაფრი...
არ დავიძაბავ სხეულს
ავყვები სურვილს
მივაღწევ ორგაზმს
და ...
გავაბოლებ.




სიგიჟე მწყურია
დიდი სიგიჟე

და

გიტოვებ

ჩემში!




სამუდამოდ!

უკან

უბრალოდ პატარა ისტორია მინდა მოვყვე, წუხელ გამახსენდა და უნდა დავწერო.

ბავშვობაში, დიდედა და პაპა ცოცხლები რო იყვნენ, უკვე მოხუცები მაგრამ მაინც მხნედ რომ ისხდნენ შვილიშვილებისთვის ზღაპრები და ათასი ისტორია რომ მოეყოლათ. ისტორიები ბოროტი ჭინკებით, ულამაზესი, მაცდური ალებით და მათ მიერ ნაწვალები ცხენებით დაწყებული ერთ დიდ და ლამაზ ქართულ ზღაპრამდე დამთავრებული.

თვალზე შელოცვა იცოდა თამარა ბებიამ.
შიშზეც იცოდა, მარა მე არაფრის არ მეშინოდა ხოლმე, ამიტომ სიტყვები ძირითადად არ მახსოვს იმის.
თვალის ლოცვის ერთი სტროფი ვიცი, სტროფი კი არა, მონაკვეთი:
აშინაო, მაშინაო,
გულო რამ შეგაშინაო...

გაიარე ეზო,
მოგტყდა თეძო...

შელოცვისას თამარა ბებია სულ ამთქნარებდა ხოლმე.
სულ მეშინოდა ჩემზე არ ჩასძინებოდა.
და მთქნარების დროს პირში ვუყურებდი ხოლმე, რატო ამთქნარებდა სულ მაინტერესებდა...
შეგვილოცავდა
ჭიშკრამდე მიგვიყვანდა
კარს მოგვიკეტავდა
ზურგს შეგვაქცევდა
გაიზმორებოდა
და .........

მერე აღარ ვიცი, თვალს მოეფარებოდა ხოლმე...


ნუშის ხეები იყო ჩვენთან სოფელში, მწკრივში გაზდილები, გზის განაპირას, ორივე მხარეზე.
პატარა რომ ვიყავი მეგონა რომ ფესვიდან ფესვზე გადასული ნერგით გაზრდილები იყვნენ და ამიტომ იყო ასეთი სიმეტრია დაცული.
რომ წამოვიზარდე მივხვდი რომ ასე არ იყო..
ზაფხულში დავდიოდით ხოლმე ბავშვები და ნორჩ ნაყოფს მივირთმევდით..
ხაოიან ხეებს ვეხახუნებოდით და დაკაწრულები გავრბოდით ხოლმე ტბისკენ, ნაკაწრები რომ ჩამოგვებანა...
გველებით, მწვანეკუდიანი ხვლიკებით, მინდვრის თაგვებით და ჭრიჭინებით სავსე იყო ჭალა..
მაინც მივრბოდით.
ტბასთან ჭრილობებს ჩამობანდით, მაინც არ გაგვდიოდა სისხლი, მტვერში გვეგლისებოდა და რაღაც ფერი ხდებოდა, მწვანეკუდიანი ხვლიკისფერი.
საღამოობით ცხელი წყალი მახსოვს ტაშტში ჩაწყობილი ტალახიანი ფეხებით .....


თბილი იყო ბავშვობა, გვირილის ფერი და ვაშლის სუნი ქონდა.

ბედნიერება

რა საინტერესოა, რატომ ხდება ასე?!
რატომ წერ მხოლოდ მაშინ როცა რამე გიჭირს, ან სულაც ცუდ ხაისათზე ხარ?
როცა გვიხარია, ამის გამოხატვა რატომ გვიჭირს?
ჩემი სიხარული მინდა გამოვხატო მარცვლებად, ასო-ასო ავკინძო და უბეში შევინახო...
უბრალოდ ისე, შემდეგ ჩახედვა რომ მომინდეს და გადავხედო, წავიკითხო განცდილი მომენტი...

სიტყვები რატომ გვეცლება ხელიდან, აზროვნებიდან?
ნაფიქრი რატომ ასწრებს მოვლენას და იკარგება?

ბედნიერების განცდა მინდა დავწერო და არ გამომდის..

ან სულაც ვიცით რა არის ბედნიერება?
იქნებ არ ვიცით და ვიგონებთ?
იქნებ სულაც არ არსებობს და ჩვენი წარმოსახვის ნაყოფია???

აააააი! მივაგენი - ბედნიერება - ჩვენი წარმოსახვის ნაყოფია, ფანტაზია, ტკბილი ფანტაზია :)

ყველას გვჭირდება ეს წარმოსახვა..
მე ძალიან მჭირდება მაგალითად!

ჩემი სულები

დეჟავუ..

მომბეზრდა ყოველ დღე ერთი და იგივე
მაღვიძარა
მეზიზღება დილით ადგომა, მძულს
დილის პროცედურები
ყავა
საათი.... უი მეჩქარება!
და ჩქარი ნაბიჯით სამსაურისკენ
მუსიკა ყურებში, მთავარია არ დამავიწყდეს!
დიდი დაღმართი
გავივაკე
მერე კიბე
ფოიე
უი, ფოიემდე მოწმობა უნდა გავშალო და თვალებში ვაფეთო კარისკაცებს...
მერე ლიფტი
ფეხაკრებით გამოვდივარ მეხუთეზე
მე ხომ ისევ დავიგვიანე?!

ერთი კედელი გვყოფს უფროსის კაბინეტს
შედარებით წყნარად ვართ ჩვენც
მერე მთელი დღე არ წყდება დოკუმენტების და ხალხის მიმოსვლა
ზარი არ წყდება ტელეფონზე
მაინც ვაკაკუნებ მონოტორულად....

ექვსის ნახევარს მთელი ოთახი ელოდება
დოკუმენტები უნდა მოვიდეს
მერე შემოდის ის და ყოველ დღე ერთი და იგივე ტექსტით - გაამაარჯოობათ გოოგოებოოო! აააბა როგორ ხართ?
- გამარჯობათ ბატონო X, კარგად ვართ, თავად როგორ ბრძანდებით?
- აააააარამიშაავს.
- ბატონო X ბევრია დღეს დოკუმენტები?
...
ამაზეა დამოკიდებული კიდევ რამდენ ხანს მოგვიწევს სამსახურში დარჩენა...

წასასვლელად ჩქარა ვემზადები.
ძალიან მიყვარს ლიფტით პირველი სართულის ფოიეში რომ გამოვდივართ ყველანი ერთად, ან ზოგჯერ ცალკ-ცალკე...
”ნახვამდის, პაკა, ხვალამდე, შეხვედრამდე....”



მუსიკა აუცილებელია ყურებში
ვაკე რომ ჩათავდება აღმართი იწყება...
როგორც ყოველთვის ჩქარი ნაბიჯით მოვუყვები ჩემი ბავშვობის ქუჩას...
ათასი ფიქრები თავში.
მარა ყველაზე მთავარი ისაა, რომ მეორე დღეც ზუსტად ანალოგიური იქნება.

დე-ჟა-ვუ...

სიზმარი

პერიოდული დეპრესია
ერთი საათიანი, მეტი არა
ქაოსი ირგვლივ
და
დაქანცული გამოღვიძება......

კიდევ კარგი სიზმარი იყო, თუ არ იყო?







* * *
თვალები მეწვის
ფოკუსს ვერ ვიჭერ
ამღვრეულია და ჩასისხლიანებული
თავი დამძიმდა
მკლავი შევაშველე
თავი ჩამოვდე
თვალები დავხუჭე
ეგრევე ტვინში ავარდა სისხლი თვალებს მოაწვა და უარესად აიმღვრა..
მხოლოდ წამი გაგრძელდა
დახუჭული თვალები უფრო მაგრად დავხუჭე და გაიარა...
მერე ხსეულმა მოდუნება დაიწყო
ძილ-ღვიძილში სიზმარიც კი ვნახე
ლამაზი იყო
თუ მე მინდოდა ლამაზი რომ ყოფილიყო არ ვიცი
ყოველშემთხვევაში მესიამოვნა

გამიარა

თბილად ჩავიცვი
ყურებში მუსიკა ჩავრთე
და წავედი
ეგეც მსიამოვნებს
მუსიკა ყურებში
ცივი ნიავი
ნელი ნაბიჯით მივუყვები...
სადღაც
რა ვიცი
დიდხანს ვიარე
მივხვდი უკვე ვიყინებოდი და უკან დავბრუნდი
სითბოა სახლში
ისეთი რომ ძილი მომინდა
ტანსაცმლიანი
ჰორიზონტალური პოზა მიყვარს
სახით ქვემოთ
ფეხებიდან თავისკენ წამოვიდა სისხლი
ვიგრძენი კიდეც
ჭიანჭველებივით შეესია სხეულს
ნელ ნელა მოიწევდნენ ზემოთ და მთელ ტანში გაიშალნენ ..
როგორ დაწყნარდნენ აღარ გამიგია
მეძინა უკვე

* * *