Saturday, March 06, 2010

უმიზნო პოსტი

ტანის ტკივილამდე მეძინება...
მაგრამ ეხლა თუ არ დავწერე, ვიცი აღარასდროს დავწერ არაფერს ჩემ სიცოცხლეში.
ჯერ ცხოვრება არ დამისრულებია. ვცოცხლობ და ვცხოვრობ. ვჭამ, მძინავს, ვიცინი... ეხლა უკვე ხანდახან ცხოვრებაც მიხარია ჩემ შვილს რომ ვუყურებ.
მანამდე?
დავფიქრებულვართ რისთვის მოვედით ამ ქვეყნად?
დამამთავრებელ კლასებში დავიწყე ფიქრი. ხან რა პროფესია ავირჩიე, ხან რა. საბოლოოდ ისე მაინც არ გამოვიდა როგორც მინდოდა და შევეშვი.
მერე ინსტიტუტში გადავწყვიტე რამე ისეთი საქმისთვის მომეკიდა ხელი მიზანს რომ მიმაღწევინებდა, მაგრამ საქმე იმაში მდგომარეობდა რომ ჩემ ”მიზეზი” ვერა და ვერ დავადგინე რა იყო. ხო და მაგასაც შევეშვი და სულ შევეშვი.
აღმოჩნდა რომ უმიზნოთ და უმიზეზოდ ვცხოვრობ იმ ჭიანჭველების დიდ ოჯახში, სადაც მუშათა კლასს მივეკუთვნები და თან წილად მხვდა დედობის უიშვიათესი ბედნიერება.
მერე რა იქნება?
ჯერ არ ვიცი.
ის ვიცი, რომ ეხლა ჩემი მიზეზი და მიზანი ჩემი შვილია.
თქვენი რა არის?