Happy New Year!!!

* * *

ეხლა ღამის სამის ნახევარია, უფრო სწორედ სამს უკლია 20 წუთი და წესით მე უნდა მეძინოს რადგან ძილი მაკლია მუდმივად. და ვიფიქრე, დავხურავ ეხლა ლეპტოპს და დავიძნებ თქო, მარა გამახსენდა რომ ამ დროს ჩემ პატარას შია და მისი ბორგვაც ამით ავხსენი.
წავალ ეხლა საჭმელს მოვუტან და მასთან ერთად მეც დავიძინებ.
არადა რაღაც კაი პოსტის გამოცხობა მინდოდა და ... მეძინება რა, სხვა დროს იყოს. თან მოვიფიქრებ თემას :))

თოვლიო, ფუF!

ხო და რას ვამბობდი, ეხლა შემოვედი ბლოგში და გადავხედე განახლებებს. ბლოგების 80%-ს შეადგენენ პოსტები თოვის შესახებ (თოვის და არა თოვლის), არადა არ მევასება რა. უფრო სწორედ, მევასება მხოლოდ იმიტომ რომ გარშემო არცერთი ნაგავი არ ჩანს (ლოლ). აი თოვლი თბილისში კი ძალიან ნერვებს მიშლის. ერთი იმიტომ რომ თოვლში დილით სამსახურში ძნელია სიარული, ათას დაბრკოლებას გიქმნის, ელემენტარულად ფეხის დაცურების გეშინია რა!! მეორე იმიტომ რომ მერე გაყინავს და იმას 3 თვე ვერ გაალღობს ვერანაირი მზე!
აი იცით მე თოვლი სად მიყვარს? ყველგან, სადაც თბილისი არაა! შარშან მაგალითად ძალიან მიყვარდა თოვლი ბაკურიანში, მიხაროდა კიდეც და გარეთ მინდოდა ყოფნა თოვაში. მარა თბილისში კაი რაააა!

ჩამქოლეთ, აბა თქვენ იცით!!!

4 დეკემბერი

დღეს ჩვენი დღეა!
დღეს 1 წელი გახდა რაც სულ ერთად ვართ და წუთით არ განვშორებივართ ერთმანეთს.
არა და მანამდე რა იყო?
არაფერი.
მერე მოვიდა და ცხოვრება შემივსო, აზრი მისცა და უფრო მშვენიერი გახადა.
დავდიოდით ერთად.
ვტკბებოდით ერთმანეთით.
ვნერვიულობდით.
განვიცდიდით.
გვენატრებოდა.
გვიყვარდა და გვეფიქრებოდა.
ეხლა?
ეხლა ასმაგად ვნერვიულობთ, განვიცდით, გვენატრება, გვიყვარს და გვეფიქრება.
ახლა უფრო დიდი აზრი აქვს ცხოვრებას.



ისტორია:
4 დღე ვგეგმავდით და ბოლოს გადავწყვიტეთ რომ ბაკურიანში წავიდოდით.
ნუ, წავიდოდით, მარა როგორ წავედი?!
იმ საღამოს გიო სახლში მოვიდა. იმ დროს როდესაც ყველა სახლშია. და ეს "ყველა" იცით რამდენია? 5 ოთახში სულ მცირე 3 კაცი რომ ზის, იმდენი ხოდა მოვიდა, მეთქი ეხლა ვერ წავალთ ყველა სახლშია თქო.
უფ, რას ვერ წავალთ, ისე პატიოსნად წავალთ როგორც მოვედიო.
მეთქი არა რა, ხვალ წავიდეთ.
არა, დღესო და მორჩაო!
მეთქი კაი.
მანამდე გამზადებული მაქვს ბოხჩა და აივნიდან გადავაგდე რომ არავის დაენახა.
მერე მივედით დედეაჩემთან და მეთქი ჩვენ ეხლა შარდენზე გავალთ და მალე მოვალთ. უკვე 10 ხდება. დედაჩემი გაგიჟდა, ამ შუაღამისას სად უნდა წახვიდეთო. მარა მაინც წავედით "შარდენზე"
რა შარდენი?
ტაქსი გველოდება ქვემოთ. ტაქსთან ერთად გიოს ძმაკაცი, გვირეკავს რას შვებითო, გაიყნა სანამ ჩავედით არადა 1-2 საათი მაინც იყო გიო ჩემთან.
მახსოვს შარშანდელი 4 დეკემბერი საკმაოდ სუსხიანი იყო. საწყალი ბიჭი!
მოკლედ წავედით.
ისე მარად ვიბოდიალეთ თბილისში იმ საღამოს. ჯერ დიდ დიღომში წავედით, იმდენი ხანი ვიყავით იქ, რომ დედაჩემმა რეკვები დაიწყო... უი, უი, უი, რა დამავიწყდა და ეს ბოხჩააკიდებული რომ გავედით მე და გიო ეზოდან ჩემი სიძე და და არ შეგვეჩეხენ მანქანით წინ?!
მეთქი დაგვენძრა, მარა ისე გაატარეს, ვითომ ის ბოხჩა სულაც არ დაუნახიათ
ხოდა სად გავჩერდი? ა, ხო, დიდ დიღომში რომ მივედით, იმაზე. ხოდა მივედით, ის გაყინული ბიჭი სახლში დავტოვეთ და მეორე გამოვიყვანეთ ცოლითურთ. მე არ ვიცნობდი, იმ საღამოს გავიცანი. თურმე ისინიც იმ სასტუმროში იყვნენ გაპარულები, სადაც ჩვენ ვაპირებდით ჩასვლას. ხოდა მოეწონათ აზრი და დაგვთანხმდნენ რომ ისინიც წამოგვყვებოდნენ ბაკურიანში და წავედით.
გზაში ტელეფონი გამოვრთე, მაგრად ვნერვიულობ. უკვე ვფიქრობ რომ სახლში დავბრუნდე და წესიერი, ცივილიზებული ფორმით გავაკეთო ის რასაც იმ წუთას არაცივილიზებულად ვაკეთებდი. მარა სად გინდა რომ წახვიდე? თბილისს ვართ გაცილებულები. ნუ ეხლა არც ეგ იქნებოდა პრობლემა, რომ დავბრუნებულიყავით, მარა ეს ხომ ჩემი სურვილიც იყო. ხოდა მეთქი, კტო ნი რისკუეტ ტოტ ნე პიოტ შამპანსკოე თქო და მობილური ჩავრთე
შენ მტერს რეკვები რომ ატყდა!
ვუსმინე, ვუსმინე, კაითქო და დავიკიდე!
ღამის 2 საათი იყო თუ მეტი არა, ზუსტად არ მახსოვს სასტუმროში რომ მივედით.
თბილად დაგვხვდნენ და მომეწონა!
მერე 3 დღის მანძილზე იმდენს გვაჭმევდნენ გასუქებლი ჩამოვედი თბილისში
მაგარი დღე იყო!

ხო და გილოცავ 1 წელიწადს, ჩემი გაძლება მოგცეს (შენრომარგჯერა იმ) უფალმა!
გკოცნი და გეხვევი და მიყვარხარ კიდე ასი წელი ძმაო!

ჰეა

ხოდა რას ვამბობდი კი არა და ვფიქრობდი, აი ეხლა ჩემი თმა მხრებს ქვემოთ უკვე ბეჭებზე მაქვს დაფენილი. თანაც ხშირი და ოდნავ ტალღიანი მაქვს. მთელი ცხოვრება თუ არა, ნახევარი მაინც მოკლედშეჭრილ თმას ვატარებდი და ეხლა, ამ ერთი წლის მანძილზე გაზრდილი თმა შესაჭრელად მეცოდება. კიდე ის ემატება რომ ორსულობაში მომატებული კილოგრამები ჯერ კიდევ ტანზე მაბია და 7-8 კილო დასაკლები მაქვს. ამ შემთხვევას კიდევ, სულაც არ უხდება მოკლე თმა.
გუშინდლამდე გადაწყვეტილი მქონდა რომ შემეჭრა. მერე რომ დავფიქრდი, კი არა და გიომ დამაფიქრა და მივხვდი რომ მართალია!იდეა მეც მომეწონა, ამიტომ დავთანხმდი! არადა ყველა მეუბნება შეიჭერიო. მარა თმის შეჭრას ყოველთვის მოვასწრებ და ჯერ ამას ვცდი რაც ჩავიფიქრე, ვოტ!
და გადავწყვიტე, ვარცხნილობას დავიყენებ, კარგად შევიღებავ და ქალი ვიქნები ნაშა ცოტა ხმამაღალი ნათქვამია, მარა სულ მცირე მინი ნაშა მაინც ვიქნები
ხოდა გადაწყვეტილია, შევიპრიჩოსკებ თმას და დაველოდები შედეგს, იმედია ყველაფერი გამომივა.

ჩემი ბაჭია